Στιχουργοί: Γιάννης Φλωρινιώτης
Συνθέτες: Γιάννης Φλωρινιώτης
Ωχ! ν’ αηλί εμάς, ν’ αηλί που ας σ’ εμέτερον την γην φύουμες και η ψ̌η μουν κλαίει κι ο Θεόν τιδέν ’κι λέει [ωωω] Η γενεά μουν εξεριζώθεν και ο Πόντον ερημώθεν! Ας σ’ εμέτερα τα μέρι͜α φύουμες για άλλα μέρι͜α Όλα εφέκαμε και πάμε, σην Ελλάδαν σ’κούμες πάμε νέον βίον να ευτάμε Κλαίν’ παιδία, κλαίν’ μανάδες, κλαίν’, πονούν κι οι γεροντάδες Τα ραχ̌ία και τα παρχάρι͜α που έφυαν τα παλληκάρι͜α Τόπι͜α, έμορφα ποτάμι͜α, μοναχά στέκ’νε τ’ ορμάνι͜α Πόντε, τα καλά σ’ τελείνταν ποίος εξέρ’ ντο θ’ απογίν’νταν κι αν τ’ εμέτερα ξαν ’ίν’νταν Κλαίν’ παιδία, κλαίν’ μανάδες, κλαίν’, πονούν κι οι γεροντάδες Τα ραχ̌ία και τα παρχάρι͜α που έφυαν τα παλληκάρι͜α Ας σ’ εμέτερα τα μέρι͜α φύουμες για άλλα μέρι͜α Για τον Πόντον θα πονούμε και μακρά όσον θα ζούμε, Πόντε, εσέν θ’ αροθυμούμε!
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| αηλί | αλίμονο | ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός) | |
| αροθυμούμε | νοσταλγούμε | ||
| ας σ’ | (ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα | ||
| βίον | το βιος, το σύνολο των ζωντανών που έχει στην ιδιοκτησία του κάποιος, η περιουσία κάποιου | ||
| γενεά | γενιά | ||
| εμέτερα | δικά μας | ἡμέτερος | |
| εμέτερον | δικός/ή/ό μου | ἡμέτερος | |
| έμορφα | όμορφα | ||
| εξέρ’ | ξέρω/ει, γνωρίζω/ει | ||
| ερημώθεν | ερημώθηκε | ||
| ευτάμε | κάνουμε, φτιάχνουμε | εὐθειάζω | |
| εφέκαμε | αφήσαμε | ||
| έφυαν | έφυγαν | ||
| ’ίν’νταν | γίνονται | ||
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| μακρά | (επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα | ||
| μέρι͜α | μέρη | ||
| μουν | μας | ||
| ν’ αηλί | αλίμονο | μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός | |
| ξαν | πάλι, ξανά | ||
| ορμάνι͜α | δάση | orman | |
| παιδία | παιδιά | ||
| παρχάρι͜α | ορεινοί τόποι θερινής βοσκής | ||
| ποίος | (ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος | ||
| ραχ̌ία | ράχες, βουνά | ||
| σ’κούμες | σηκωνόμαστε | ||
| στέκ’νε | στέκουν | ||
| τελείνταν | (αμτβ.) τελειώνουν, εξαντλούνται, μτφ. πεθαίνουν | ||
| τιδέν | τίποτα | ||
| τόπι͜α | τόποι, μέρη | ||
| φύουμες | φεύγουμε | ||
| ψ̌η | ψυχή |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| αηλί | αλίμονο | ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός) | |
| αροθυμούμε | νοσταλγούμε | ||
| ας σ’ | (ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα | ||
| βίον | το βιος, το σύνολο των ζωντανών που έχει στην ιδιοκτησία του κάποιος, η περιουσία κάποιου | ||
| γενεά | γενιά | ||
| εμέτερα | δικά μας | ἡμέτερος | |
| εμέτερον | δικός/ή/ό μου | ἡμέτερος | |
| έμορφα | όμορφα | ||
| εξέρ’ | ξέρω/ει, γνωρίζω/ει | ||
| ερημώθεν | ερημώθηκε | ||
| ευτάμε | κάνουμε, φτιάχνουμε | εὐθειάζω | |
| εφέκαμε | αφήσαμε | ||
| έφυαν | έφυγαν | ||
| ’ίν’νταν | γίνονται | ||
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| μακρά | (επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα | ||
| μέρι͜α | μέρη | ||
| μουν | μας | ||
| ν’ αηλί | αλίμονο | μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός | |
| ξαν | πάλι, ξανά | ||
| ορμάνι͜α | δάση | orman | |
| παιδία | παιδιά | ||
| παρχάρι͜α | ορεινοί τόποι θερινής βοσκής | ||
| ποίος | (ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος | ||
| ραχ̌ία | ράχες, βουνά | ||
| σ’κούμες | σηκωνόμαστε | ||
| στέκ’νε | στέκουν | ||
| τελείνταν | (αμτβ.) τελειώνουν, εξαντλούνται, μτφ. πεθαίνουν | ||
| τιδέν | τίποτα | ||
| τόπι͜α | τόποι, μέρη | ||
| φύουμες | φεύγουμε | ||
| ψ̌η | ψυχή |
Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της 