Σα παιδία σουν κλωστέστεν

Ε! μαύρον πατρίδαν! Σα ραχ̌ία σ’ π’ εγεννέθεν και σα χώματα σ’ που τρανύν’ και θάφκεται ντό θα ’φτάει τον παράδεισον;
Τσ̌όλ’ κι έρημον, ξενιτεία!

♫

Σα χωρία τουν επέμ’ναν
οι γερόντ’ και οι γραιάδες
και σα στράτας αναμέν’νε
τα παιδία κι οι μανάδες

Σον τόπον ατουν εφέκαν
μανάδες, μικρά γιαβρία
Τον κύρ’ν ατουν αραεύ’νε
ας ση μάναν τα παιδία

Τα παιδία τουν τρανύν’νε
χωρίς κύρην, ορφανά
Γράψον γράμμαν, μάνα, στείλον
σον κύρ’ εμουν σα μακρά

Σα παιδία σουν κλωστέστεν,
οι μανάδες μη πονούν
Σα γερόντα̤ ψ̌ην ’κ’ επέμ’νεν¹
ν’ αναμέν’νε ’κ’ επορούν