Σεβνταλής

Παίρτς την ψ̌η μ’ όντες τερείς,
εσύ μόνον εγνωρί͜εις
μετ’ ατά τεσά τ’ ομμάτι͜α
ντ’ ογραεύω ο σεβνταλής

Τα χ̌είλι͜α σ’ όντες φιλώ,
λύουμαι, εθα̤ρρείς μεθώ
Έρ’ται με κρατώ τον κόσμον
τα μὲσα σ’ όντες κρατώ

Έναν κι έναν μετ’ εσέν
πάγω κι όθεν θέλτς ας έν’
Φως σ’ ομμάτι͜α μ’ είν’ τ’ ομμάτι͜α σ’,
για τ’ εμέν ήλιος μ’ εβγαίν’