Αχ, μετ’ εσέναν, νε σεβντά

Γιατί ’κι τερώ την κεντή μ’,
σην ψ̌η μ’ να γιαραεύω;
Και τρέχω οπίσ’ ας σην σεβτά
την πελιάν ν’ αραεύω

Αχ! μετ’ εσέναν, νε σεβτά,
τ’ αχούλι μ’ πάντα χάνω
Και τρέχω απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν,
όσα και να παθάνω

Ντό θέλω και ταράουμαι,
σ’ εγάπ’ς τα παιγνητώρι͜α
κι η καρδι͜ά μ’ χάν’ την άνοιξη
και ρούζ’ σα μοθοπώρι͜α;

Αχ! μετ’ εσέναν, νε σεβτά,
τ’ αχούλι μ’ πάντα χάνω
Και τρέχω απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν,
όσα και να παθάνω

Ο νους ι-μ’ λέει με, μη τρέ͜εις
κι εγώ ατόν ’κι ακούω
Σύρω τα τέρτι͜α κι επεκεί,
το κιφαλόπο μ’ κρούω

Αχ! μετ’ εσέναν, νε σεβτά,
τ’ αχούλι μ’ πάντα χάνω
Και τρέχω απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν,
όσα και να παθάνω