Ατόσα χρόνια σεβταλούκ’

Ατόσα χρόνια σεβταλούκ’
επήεν σον αέρα
Εμέν ’κι κιβανεύκεται
τ’ εμόν η περιστέρα

Ση ποταμί’ την άκραν,
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
’Πιτάζω τον Μορφέαν
γνεφίζ’ και αχπαρά͜ει σε

Την άνοιξην φορώ στενά,
τον χ̌ειμωγκόν τα ζίπκας
Εγώ είμαι εκείνο το πουλίν
ντο κελαηδεί τα νύχτας

Πατώ και προσ̌κυνώ σε 
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα και σην Καλαμαριάν,
αν αρρωσταίντς τερώ σε
Έλα, μη κλαις, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Ποπά, έπαρ’ το πετραχήλ’,
τ’ αρνόπο μ’ δέβα φώτ’σον
Αν ίσως ’κ’ ινιανεύει ατο,
τ’ οσπίτι μ’ έλα κόλλτσον

Ση ποταμί’ την άκραν,
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
’Πιτάζω τον Μορφέαν
γνεφίζ’ και αχπαρά͜ει σε