Καμίαν εγώ ση ζωή μ’

Καμίαν εγώ ση ζωή μ’
κανέναν ’κι πειράζω
Πικρά τα λόγια τη κοσμί’,
σ’ ατά πώς να βαστάζω;

Οι ανθρώπ’ έχ’νε χ̌ιλά̤,
σην ζωή μ’ ένταν πελι͜άν
Θ’ αποθάνω κι ησυχάζω,
αέτσ’ ντ’ ’α ζω, να̤φιλά̤ν;

Σπιχτόν εγέντον το σ̌κοινίν
ση γούλα μ’ π’ ετυλίεν
Να ’σύρ’να κι εφουρκίγουμ’νε,
το καντήλι μ’ εβζήεν
Να σύρω και φουρκίουμαι,
το καντήλι μ’ εβζήεν

Οι ανθρώπ’ έχ’νε χ̌ιλά̤,
σην ζωή μ’ δίγ’νε πελι͜άν
Θ’ αποθάνω κι ησυχάζω,
αέτσ’ ντ’ ’α ζω, να̤φιλά̤ν;