Ο νέον και εις κουτσ̌ή

Ο νέον και εις κουτσ̌ή
εξέβαν σ’ ένα ραχ̌ίν
Γαντουρεύ’ σουμώνει͜ ατεν
κι επεκεί κομπώνει͜ ατεν

Λέ’ α̤τεν σ’ ωτίν καικά
«εμείς έρθαμ’ σα μακρά»
«εμείς ’ξέβαμ’ σα ψηλά»
Τη μανίτσα σ’ μ’ αραεύ’ς
γιατί, αρνί μ’, θα πουσ̌μανεύ’ς

Αν θέλτς, γιαβρί μ’, για να ζεις
τον κόσμον ξάι μη νουνί͜εις
(Κι) Αν ένουμ’νες περισ̌άν’
γιαβρί μ’, απέσ’ ση μεσ̌ά̤ν

Την χαράν τ’ εμέτερον
όλοι θα ζηλεύ’ν’ ατο
Γιατί ατείν’ ’κ’ επορούν
όλι͜α για να εγροικούν