Η ξενιτεία έν’ βαρύν

Η ξενιτεία έν’ βαρύν
εγόνεψεν απάν’ -ι μ’
[Ντό θα ’ίνουμαι;]
Ποίος θα γουρταρεύ’ εμέν
καν’νάν ’κ’ έχω σο γιάνι μ’
[Ντό θα ’ίνουμαι;]

Τα παιδία μ’ σην Ελλάδαν
κι εγώ σην ξενιτείαν
[Ντό θα ’ίνουμαι;]
Αέτσ’ έτον το τυχερό μ’
να μη γελώ καμίαν
[Ντό θα ’ίνουμαι;/Ποδεδίζω σε!]

Ανάθεμά σε, ξενιτει͜ά,
έσπρυνες τα μαλλία μ’
[Ντό θα ’ίνουμαι;]
Ας ση γαρή μ’ εχώρτσες με
’κ’ εχάρα τα παιδία μ’
[Ντό θα ’ίνουμαι;/Ποδεδίζω σε!]

Ο κύρη μ’ γράφ’ με «εγέρασα»,
η μάνα μ’ «θ’ αποθάνω»
[Ντό θα ’ίνουμαι;]
Ανάθεμά σε, ξενιτει͜ά,
καν’νάν ’κι θα προφτάνω
[Ντό θα ’ίνουμαι;/Ποδεδίζω σε!]