Η μάρσα η Ελένκω

Η μέρα έχ̌’ τον ήλιον ατ’ς,
η νύχτα έχ̌’ τον φέγγον
Εγώ πα έχω σε -ν-, αρνί μ’,
η μάρσα η Ελένκω

Φώταξον σο καρδόπο μου
και μ’ ’ίνεται κομμάτι͜α
Φέξον σο ψ̌όπο μ’, παλληκάρ’,
μη χάνω τα μουράτι͜α

Εσύ είσαι ο ουρανό μ’
κι εγώ το περιστέρι σ’
Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου
κι ας ’ίνουμαι το ταίρι σ’

Φώταξον σο καρδόπο μου
και μ’ ’ίνεται κομμάτι͜α
Φέξον σο ψ̌όπο μ’, παλληκάρ’,
μη χάνω τα μουράτι͜α

Εσέναν έχω ση ζωή μ’,
σην ψ̌η μ’ και σην καρδία μ’
Κάθαν βραδήν χουλένω σε -ν-
με τη σεβντάς φωτίαν

Φώταξον σο καρδόπο μου
και μ’ ’ίνεται κομμάτι͜α
Φέξον σο ψ̌όπο μ’, παλληκάρ’,
μη χάνω τα μουράτι͜α