Το γέλος

Σον πρόσωπο σ’ τα δακρόπα σ’
είδα, αρνί μ’, να στάζ’νε
Κι όσον εκαλοτέρεσα
τη σεβντάς ξαν ομοι͜άζ’νε

Το γέλος ’κ’ έν’ πάντα χαρά,
τα δάκρυ͜α ’κ’ είναι πόνια
Είν’ γέλ’τα ντο σκοτών’νε ψ̌ην,
δάκρυ͜α ντο δίν’νε χρόνι͜α

Γελάς, γελώ, πονείς, πονώ,
κλαις και μετ’ εσέν κλαίγω
Ρωτάς με, «ντό θα λέει εγάπ’;»
κι εγώ τ’ όνεμα σ’ λέγω

Αν έξερα ας σα δακρόπα σ’
η καρδι͜ά μ’ θα λαρούται
’κι θά ’φην’να τον πρόσωπο σ’
καμίαν να στεγνούται

Ομμάτι͜α π’ εύκολα γελούν 
εύκολα πα θα κλαίνε
Μόνον εείνα π’ αγαπούν 
ψέματα ’κι θα λέγ’νε