Έρθεν έναν γράμμαν

Έρθεν έναν γράμμαν
ας σ’ αρνίν τ’ εμόν
Λέει σουμά ’θε πρέπ’ να πάω,
το χατίρ’ν αθε θ’ ευτάω
να μη χάν’ ατο
Τιδέν ’κ’ επορώ ν’ ευτάω
και σ’ ατό εγώ θα πάω, 
αγαπώ ατο!

Το ψ̌όπο μ’ ελύεν,
σο τρένον θ’ εμπαίνω
Εγώ θα κλώσκουμαι
αδά ’κι απομένω

Έρθεν έναν γράμμαν,
άψιμον, τσιλίδ’
Η εγάπ’ τ’ εμόν με δάκρυ͜α
και εγώ σα θαλασσάκρι͜α,
η ψ̌η μ’ φτιλακίζ’
Ζω χωρίς τ’ εμόν τ’ αρνόπον
και ματώνω το καρδόπο μ’,
πώς να ταγιανίζ’;

Το ψ̌όπο μ’ ελύεν,
σο τρένον θ’ εμπαίνω
Εγώ θα κλώσκουμαι
αδά ’κι απομένω

Έρθεν έναν γράμμαν
με παράπονα
Λέει με «εγώ θα ζαντύνω,
πώς να ζω; φαρμάκια πίνω!
Άλλο ’κ’ επορώ!»
Εγώ σο γιαβρί μ’ θα πάω
και φαμέλιαν θ’ ευτάω,
άλλεν ’κι αγαπώ

Το ψ̌όπο μ’ ελύεν,
σο τρένον θ’ εμπαίνω
Εγώ θα κλώσκουμαι
αδά ’κι απομένω