Πουλία μ’, τριυλίστε με

Πουλία μ’, τριυλίστε με,
δότε με παρ’γορίαν
Μικροί, τρανοί θα τρώγ’νε με
ας σην κατηγορίαν

Το φιστανόπο σ’ έν’ κοντόν
φαίνεται το καμίσι σ’
Πας̌ κ’ είσαι πολλά έμορφος
κι ερρούξαν απ’ οπίσ’ ι-σ’;

Αούτο ο κόσμος ψεύτικος
σ’ εμάς έν’ ορωνεία
Που τρώει και πίν’ και χ̌αίρεται
’κι κομπούται καμίαν

Ας σον ήλιον τα κόκκινα σ’
κι ας σον φέγγον τ’ ασπρότας
Εσέν που έχ̌’ το παλληκάρ’
πάντα͜ ας κλειδών’ τα πόρτας