’Κι πειράζ’

Εκείνε εσέβεν ση ζωή μ’,
εφέκε με σημάδα̤
Εθάρρ’να έτανε τ’ εμά
τ’ ολήμαυρα τ’ ομμάτα̤

’Κι πειράζ’, ’κι πειράζ’,
το καρδόπο μ’ αίμα στάζ’
’Κ’ εφογώθα ας ση βρεχ̌ήν,
ας τρώγω και το χαλάζ’

Λάθος, καρδά̤ μ’, εγάπεσες,
μη κλαις και μη λυπάσαι
Εκείνεν ντο εγάπανες
ατώρα ’κι αγαπά σε

’Κι πειράζ’, ’κι πειράζ’,
το καρδόπο μ’ αίμα στάζ’
’Κ’ εφογώθα ας ση βρεχ̌ήν,
ας τρώγω και το χαλάζ’

Σο εύκαιρον τ’ οσπίτ’ν εμουν,
σο κρύο το κρεβάτι μ’
Το μαξιλάρι σ’ εύκαιρον,
ακόμαν έν’ σο γιάνι μ’

’Κι πειράζ’, ’κι πειράζ’,
το καρδόπο μ’ αίμα στάζ’
’Κ’ εφογώθα ας ση βρεχ̌ήν,
ας τρώγω και το χαλάζ’