Απόψ’ ους να εμέρωσεν

Απόψ’ ους να εμέρωσεν
τ’ αρνί μ’ σ’ όρωμα μ’ έρθεν
Ερρούξεν σ’ εγκαλιόπο μου,
εποίκα ολίγον τόπον,
σο γιάνι μ’ εκοιμέθεν

Εφίλ’νε με ους να μερών’,
το στόμαν ατ’ς μελένεν
Ους το πρωί σ’ εμόν το γιάν’,
μασχαρευτά, μασχαρευτά,
εκοιμέθεν κι επέμ’νεν

Ντό όρωμα, Θεέ μ’, έτον!
Μ’ εγνέφιζα καμίαν!
Ας επαίρ’νες τοι δύ’ς μαζί,
πονεμένα τη καμπάνα
κι εντούναν ατο μίαν