Απόψ’ με την παρέα μου

Απόψ’ με την παρέα μου,
πουλί μ’, ση γειτονία σ’
τραγωδίας θα λέγω σε,
θα κλέφτω την καρδία σ’

Τη κεμεντζ̌ές το λαλόπον
θ’ ακούς α’ ση σκοτία
Κρυφά έβγα σο παραθύρ’
ας ελέπω σε μίαν

Εσύ ’σαι ο φέγγον ντο φωτάζ’,
ο ουρανόν και/με τ’ άστρα
Ετέρεσα σον πρόσωπο σ’
και τ’ αχούλι μ’ εχάσα

Αν εγροικά ’το η μάνα σ’
ντ’ έρθεν το παλληκάρι σ’
Πέει ατο ’κεί, μ’ εντρέπεσαι,
θα έρχουμαι σο γιάνι σ’