Μαύρα είχ̌εν τ’ ομματόπα

Μαύρα είχ̌εν τ’ ομματόπα
το μελαχρινόν τ’ αρνί μ’
Έμορφος, μικρέσσα, κούκλα,
τυρα̤ννίζ’ τ’ εμόν την ψ̌ην

Αναμέν’ ατεν σα δρόμα̤
να εβγώνω απ’ εμπροστά τ’ς
Πιτσ̌ιμπλίσσα κι έμορφεσσα,
εγώ πα είμαι γιοσμάς

Αγαπώ σε -ν-, μανουσ̌άκι μ’,
τα χ̌ερόπα σ’ ας κρατώ
Άλλο πόσον θ’ αναμένω
ν’ εγκαλά̤ζω σε -ν- εγώ;