Ο φέγγον

Του ουρανού την εμορφίαν
έχ’νε τα ματόπα σ’
(Κι) άμον κόκκινον κρασόπον 
είναι τα χ̌ειλόπα σ’⇋

Ο φέγγον έν’ ο πρόσωπο σ’
και άστρα τα μαλλία σ’
Λελεύω, ποδεδίζ’ ατο,
ατό την εμορφία σ’⇋

Νύχταν και ημέρα, πουλόπο μ’,
σ’ αχουλόπο μ’ είσαι
(Και) τη καρδία μ’ κρεβατόπον
δίγω σε να κείσαι⇋

Ο φέγγον έν’ ο πρόσωπο σ’
και άστρα τα μαλλία σ’
Λελεύω, ποδεδίζ’ ατο,
ατό την εμορφία σ’⇋

Του ουρανού την εμορφίαν
βάλε σην καρδία σ’
κι έλα νέβ’σον ας σο ψ̌όπο μ’
την αροθυμία σ’⇋

Ο φέγγον έν’ ο πρόσωπο σ’
και άστρα τα μαλλία σ’
Λελεύω, ποδεδίζ’ ατο,
ατό την εμορφία σ’⇋