Τον πάππο μ’ πώς ’κι ομοίασα

Τον πάππο μ’ πώς ’κι ομοίασα;
κι ολίγον τον πατέρα μ’;
Ατείν’ μίαν εγάπεσαν
κι εγώ κάθαν ημέραν

Κορτσόπον άμα απαντώ
σκαλών’ η κάρδα̤ μ’ κρούει
Νουνίζω ντό θα ’ίνουμαι,
ανάθεμα το χούι μ’

Όσον τρανύνω ’ίνεται
εγάπη μ’ κι άλλο χ̌ούρ’-ι
Φογούμαι γιάμ’ θα απομέν’
σο καρδόπο μ’ κουσούρι

Το ταπιέτι μ’ άσ̌κεμον
και πώς θα γυναικίζω;
Μανίτσα μ’, όλα έμορφα
και ποίον να χωρίζω;