Εσύ έσ’νε η ανατολή μ’

Σ’ εσά τ’ ομμάτα̤ είδα, αρνί μ’,
τον ήλιον να χαράζει
κι εθάρρεσα το φώταγμα σ’
πως τη ζωή μ’ θ’ αλλάζει -ν

Είδα τα κάλλια σ’ τ’ έμορφα
εζώστα τη φωτία σ’
και μίαν πώς ’κ’ επόρεσα
ν’ ελέπω την καρδία σ’;

Ατώρα πέει ντό έπαθες
και άλλο εσύ ’κι θέλτς με; -ν
Εγάπην εφανέρωνες
κι εμέναν περιπαί͜εις με -ν

Εσύ έσ’νε η ανατολή μ’,
ας ’ίνεσαι κι η δύση μ’
Θα σπίγγω και φουρκίουμαι,
αρνί μ’, με το καΐσ̌ι μ’