Απέσ’ ση νύχταν έφυες

Απέσ’ ση νύχταν έφυες,
πουλόπο μ’, πικραμένον
Ους το πρωί ενέμ’να σε
κι επέμ’να νυσταγμένον

Σα διστράτι͜α απομένω,
το πουλόπο μ’ αναμένω
’κι πιάν’νε με -ν- τ’ αγιάζα̤
νέ βρεχ̌ία, νέ χαλάζα̤

Στέκω οπίσ’ σο παραθύρ’,
ση στράταν είν’ τ’ ομμάτα̤ μ’
Μερών’ κι οπίσ’ ’κι κλώσ̌κεσαι,
πικρά τρέχ’νε τα δάκρα̤ μ’

Σα διστράτι͜α απομένω,
το πουλόπο μ’ αναμένω
’κι πιάν’νε με -ν- τ’ αγιάζα̤
νέ βρεχ̌ία, νέ χαλάζα̤

Τα νύχτας αραεύω σε,
στέκω σα σταυροστράτα̤
Η καμονή σ’ το καρδόπο μ’
ευτάει ατό κομμάτα̤

Σα διστράτι͜α απομένω,
το πουλόπο μ’ αναμένω
’κι πιάν’νε με -ν- τ’ αγιάζα̤
νέ βρεχ̌ία, νέ χαλάζα̤