Χαμαιλετάρ’

Έπαρ’ με, κόρη, έπαρ’ με,
μ’ εθα̤ρρείς είμαι γέρος
Ση χαμαιλέτεν εσέβα
και είμ’ αλευρωμένος

Χαμαιλετάρ’, χαμαιλετάρ’,
βοήθα σο γομάρι μ’
Το γαϊδουρόπο μ’ ας δένω
σ’ έμορφον το ζωνάρι σ’

Φέρο με ας αλέθω σε
εγώ γιαβάς̌-γιαβάσ̌ι͜α
Ψιλόν αλεύριν έμορφον
να ’ίν’νταν τα λαβάσ̌ι͜α

Το λαζουδόπο μ’ άλεσον
θα φεύω¹ σο χωρίον
να μη τρώ͜ει με -ν- η βρεχ̌ή
και το τρανόν το κρύον

Τ’ ορμία ετσουρώθανε,
νερόν ’κ’ έχω να πίνω
Τη χαμαιλέτες το τ̌εκίρ’
να κλώσκουτον ολίγον!