Το ποτάμ’ ’κι πάει οπίσ’

Πάντζ̌ον, το κορίτσ’ θ’ αντρίζ’
άντραν, ατό θα χωρίζ’
Εσέν ’κι θα ερωτά
θα παίρ’ τηνάν αγαπά

Το ποτάμ’ ’κι πάει οπίσ’
και τα χρόνια οξωπίσ’
Τα νεότητα γελούν
και τα υστερνά πονούν⇋

Τη ψ̌η σ’, Πάντζ̌ο, βασανί͜εις
σα παλαιά μη γυρί͜εις
Την πατρίδαν ανάσπαλ’
ήντα̤ λες τα λόγια σ’ χάντς

Το ποτάμ’ ’κι πάει οπίσ’
και τα χρόνια οξωπίσ’
Τα νεότητα γελούν
και τα υστερνά πονούν⇋

Πάντζ̌ον, ’κ’ έν’ σ’ εσόν το χ̌έρ’
το κορίτσ’ τίναν θα παίρ’
Ήντα̤ν έ͜εις και ’κ’ έ͜εις θα δί’ς
ν’ αγαπά σε -ν- το παιδί σ’

Το ποτάμ’ ’κι πάει οπίσ’
και τα χρόνια οξωπίσ’
Τα νεότητα γελούν
και τα υστερνά πονούν⇋