Λάσκουμαι ως το μέρωμαν

Το ρακίν εγώ πίν’ ατο
και με τα πενηντάρι͜α
Λάσκουμαι ως το μέρωμαν
και σα πετεινολάλι͜α

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν και ’κι γονεύ’νε
Σεβνταλία κορτσόπα είν’
και πώς θα ταγιανεύ’νε;

Ρακίν με καν’νάν ’κ’ έπινα
είπα, κόρη μ’ σην υεία σ’
Ατέ -ν- εκλώστεν κι είπε με
φαρμάκια ας σην καρδία σ’

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
τη Θεού τα πουλία
Σαντέτ’κα κορτσόπα είναι
μικρά και σεβνταλία

Εσέν ρακόπον πίνω σε,
πασ̌κείμ’ για μεθυσίαν;
Πίνω σε -ν- ας σ’ εφκιαρόπο μ’,
κι ας σην τυραννισία

Πίνω, κάποτε μεθώ,
τ’ αρνόπο μ’ αροθυμώ
Σην καρδία μ’ έχ’ ατο,
ατσ̌άπ’ θα ελέπ’ ατο;