Πουθέν ’κι ησυχάζω

Χαράμ’ να έν’ και η ζωή μ’
ντο θα ζω απ’ ατώρα
Να ελέπω σε να πορπατείς,
πουλόπο μ’, με τη χώραν

Πάντα με τ’ «αχ» και με το «βαχ»,
πάντα τυρι͜αννισίας
Άμον ντο έκαψες εμέν,
να καίεται η καρδία σ’

Λάσκουμαι άν’, λάσκουμαι κα’,
πουθέν ’κι ησυχάζω
Αέτσ’ πα βαρύν η καρδι͜ά -ν,
πάντα θ’ αναστενάζω

Καρδι͜ά μ’, μη τυρι͜αννίεσαι
ποίσον υπομονήν -ι
Ποίος έλεεν θα δεβά͜εις
αΐκον καμονήν -ι;