Μάνας παιδίν, κυρού κλαδίν

Μάνας παιδίν, κυρού κλαδίν,
πού επέμ’νες, στερέα μ’;
Ενέσπαλες να κλώσ̌κεσαι
ση κυρού σ’ τη φωλέα
Γιατί πουλόπο μ’ έφυες
τσ̌ικάρι μ’, εχολά̤στες;
Τεμέλι μ’, που ευρίεσαι;
Στέλιο μ’, μέρ’ εβραδά̤στες;

♫

Εγώ που έμ’νε αετός
[αμάν, αμάν]
ετσακοφτερουλίγα
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν]
Εχάθεν τ’ αετόπουλο μ’
[αμάν, αμάν]
άμον κερίν ελύγα
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν]

Τ’ ομμάτα̤ μ’ εσκοτείνεψαν
[αμάν, αμάν]
τρώει με -ν- αροθυμία σ’
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν]
Όθεν στέκω και κάθουμαι
[αμάν, αμάν]
ακούω τη λαλία σ’
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν]

Πουλόπο μ’, άλλο ’κ’ είδα σε!
[αμάν, αμάν]
Γιαβρόπο μ’, πού εχάθες;
[Ωχ! Ν’ αηλί εμέν]
Χωρίς εσέν ’κι ’ίνουμαι
[αμάν, αμάν]
εσύ πουδέν ’κ’ εφάνθες
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν]