Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει

Κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσάφ’ καρφία
Τον μαύρον εκαλίβωνεν
κατακαρσ̌ί σον φέγγον

Κι η κάλη ατ’ παραστέκει͜ ατον
με το χρυσόν μαντίλι
Τα δάκρυ͜α ατ’ς εκυλίουσαν,
Καλομηνέσ’ χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει͜ ατον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τον κύρη μου
τον άεν-Κωνσταντίνον,
Αφήνω σε την μάνα μου,
την άγιαν-Ελένην,
Αφήνω σε τ’ αδέλφι͜α μου,
τους Δώδεκα Αποστόλους

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω χ̌ίλια πρόατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα
Αφήνω σε τον κρίαρο μ’,
τον χρυσοκωδωνι͜άτεν
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν
κι αργυρέν δαχτυλίδι
Το δαχτυλίδ’ πούλτσον και φά’
και τον σταυρόν προσ̌κύνα