Του ήλ’ το κάστρον

Όλια τα κάστρα -ν- είδα
κι όλια γύρισα
Κι άμον του Ήλ’ το κάστρον,
κάστρον ’κ’ έτονε
Σεράντα πόρτας είχ̌εν
κι όλια σίδερα
Κι εξήντα παραθύρα
κι όλια χάλκενα

Και του γιαλού η πόρτα
έτον μάλαμα
Τούρκος το τριγυρίζει,
χρόνους δώδεκα
Μήδ’ επορεί να παίρει,
μήδ’ αφήνει͜ ατο
Κι ένας μικρός τουρκίτσος,
ρωμιογύριστος
ρόκαν και ροκοτσούπιν
βάλ’ σα μέσα του,
αδράχτιν και σποντύλιν
παίρ’ σα χ̌έρι͜α του
Μαξιλαρίτσαν βάλει
κι εμπροζώσ̌κεται
κι εγέντονε γυναίκα,
βαρι͜ασμένισσα

Το κάστρον τριγυρίζει
και μοιρολογά:
-Άνοιξον, πόρτα,
άνοιξον, καστρόπορτα!
Άνοιξον ας εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με!
κι η κόρ’ απέσ’ ακούει
και καρδοπονά

Κι άμον ντ’ ενοίεν η πόρτα,
χ̌ίλι͜οι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλενοίεν,
μύριοι έτρεξαν
Κι άλλοι την κόρ’ αρπάζ’νε
κι άλλοι τα φλουριά
Κι απε το παραθύρι
κόρ’ επήδησε,
σε παλληκάρ’ εγκάλιαν
ψυχομάχ̌ησε