Όντες κείσαι σ’ εγκαλόπο μ’

Πάντα αραεύω σε,
σην καρδία μ’ έχω σε
Για τ’ εσέν, μικρόν πουλί μ’,
τυρα̤ννίζω εγώ την ψ̌η μ’

Πάντα τυρα̤ννίουμαι,
άμον κερίν λύουμαι
Την καρδία μ’ ερωτώ
πόσον εσέν αγαπώ

Όντες κείσαι σ’ εγκαλιόπο μ’
και -ν- εσύ, μικρόν κορτσόπον,
λύουμαι και παλαλούμαι
και σο κρεβάτ’ ’κ’ εχωρούμε

Έχω σε, πουλί μ’, σο ψ̌όπο μ’,
νε άσπρον περιστερόπο μ’
Και με την ανάσα σ’ ζω,
χωρίς εσέν ’κ’ επορώ

Όντες κείσαι σ’ εγκαλιόπο μ’
πάντα μεθύ͜ει το καρδόπο μ’
Σ’ ομμάτι͜α σ’ απέσ’ τερώ,
εθαρρώ, πουλί μ’, πετώ

Όντες κείσαι σ’ εγκαλιόπο μ’
και -ν- εσύ, μικρόν κορτσόπον,
λύουμαι και παλαλούμαι
και σο κρεβάτ’ ’κ’ εχωρούμε

Και -ν- εγώ πάντα νουνίζω
εσέν, πουλί μ’, να τυλίζω
Να/Και σπιχταγκαλιάζω σε,
πουλί μ’, να μη χάνω σε

Πάντα ευρίουμαι σο γιάνι σ’
και να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’
Για τ’ εσέν θα παλαλούμαι
και σο κρεβάτ’ ’κ’ εχωρούμε

Όντες κείσαι σ’ εγκαλιόπο μ’
και -ν- εσύ, μικρόν κορτσόπον,
λύουμαι και παλαλούμαι
και σο κρεβάτ’ ’κ’ εχωρούμε