Ορφανεμένος

Μάνα, γλυκύν το όνεμα σ’ [ν’ αηλί εμέν!]
γλυκύν και η εγκάλι͜α σ’
Άλλο γλυκύν έν’ όντες λες [μανίτσα μ’, όι!]
«πουλί μ’, γουρπάν’ -τ- σ’ η μάνα σ’»

«Μάνα» κουίζω το όνεμαν [ν’ αηλί εμέν!]
τερώ και -ν- αραεύω
Απλώνω τα χ̌ερόπα μου [μανίτσα μ’, όι!]
απάν’ ι-σ’ να σαρεύω

Κουίζω, μάνα, και ’κι ακούς, [ν’ αηλί εμέν!]
κλαίω ξάι ’κι πονείς με
Εγάπ’ θέλω, μανίτσα μου, [ν’ αηλί εμέν!]
ψαλαφώ και ’κι δί’ς με

Πονώ, κλαίω, μοιρολογώ, [ν’ αηλί εμέν!]
σο ψ̌όπο μ’ έχω βρούλαν
Γιάτι εσέγκες το σ̌κοινίν [μανίτσα μ’, όι!]
τ’ ορφανίας ση γούλα μ’;

Εγώ ετράνυνα ορφανόν [ν’ αηλί εμέν!]
χωρίς μάναν και κύρην
’Κ’ εγνώρτσα μάνας φίλεμαν [ν’ αηλί εμέν!]
και κυρού μεκατίριν