Γιαβρί μ’, ’κι ανασπάλλω σε

Ποίσον, πουλί μ’, την καρδία μ’,
μη φορτούμαι/φορτώντς με αμαρτίαν
’Κι ’πορώ, γουρπάν’ -τ- σ’ εγώ,
χωρίς εσέν για να ζω

Νύχταν, ημέραν νουνίζω
και το ψ̌όπο μ’ τυραννίζω
Για τ’ εμάς η χωρισία
έν’, πουλόπο μ’, αμαρτίαν

Γιάβρι μ’, ’κι ανασπάλλω σε,
ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω σε
Ο κόσμον όλεν τ’ εμόν έν’
όντες αγκαλιάζω σε

Τ’ ομματόπα σ’ ’κι δα̤κρούνε,
το καρδόπο μ’ ’κ’ ερωτάς
Τυρα̤ννί͜εις και τρως το ψ̌όπο μ’
με τα πείσματα ντ’ ευτάς

’Ποίκες με, πουλί μ’, γυρίζω,
για τ’ εσέν πάντα νουνίζω
Με τα παλαλά ντ’ ευτάς
ντο πονώ ξάι ’κ’ εγροικάς

Γιάβρι μ’, ’κι ανασπάλλω σε,
ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω σε
Ο κόσμον όλεν τ’ εμόν έν’
όντες αγκαλιάζω σε

Για τ’ εσέν πονεί το ψ̌όπο μ’,
αχ! ματούται το καρδόπο μ’
Για τ’ εσέν, μικρόν αρνί μ’,
λύουμαι άμον κερίν

Για τ’ εσέν πονεί το ψ̌όπο μ’,
αχ! ματούται το καρδόπο μ’
Για τ’ εσέν, μικρόν αρνί μ’,
λύουμαι άμον κερίν