Να έμ’ πουλίν επέτανα

Να έμ’ πουλίν επέτανα
απάν’ σ’ έναν ραχ̌όπον
Να έλεγα κι ευκαίρωνα
ατό τ’ εμόν το ψ̌όπον

Παράπονα έχω πολλά,
καν’νάν ’κ’ έχω να λέω
Τα πουλόπα ντο κελαηδούν
παρηγορίαν παίρω

Τα πουλόπα εμέν τερούνε
και άλλο ’κι κελαηδούν
Πονούν και φτουλίουνταν,
σα δά̤κρα̤ φουρκίουνταν

Τα πουλόπα τερούνε με
άμον σ̌ασ̌ιρεμένα
Και πώς θα βοηθούνε με
νουνίζ’νε τα καημένα

Πουλόπα είναι και πονούν,
πονούν και εγροικούνε
Τ’ ομμάτι͜α τουν γομούντανε
και τα δά̤κρα̤ βουρκούνε¹

Τα πουλόπα εμέν τερούνε
και άλλο ’κι κελαηδούν
Πονούν και φτουλίουνταν,
σα δά̤κρα̤ φουρκίουνταν

Είπα τον πόνον μ’, έκλαψα,
το ψ̌όπο μ’ αγλαφά̤ζω
Εράεψα, νερόν ’κ’ εύρα
τα χ̌είλι͜α μ’ να νεβράζω

Γιατί εχάθαν οι ανθρώπ’,
εχάθεν ανθρωπία;
Να λες τον πόνο σ’ ’κ’ επορείς,
εχάθεν η φιλία

Τα πουλόπα εμέν τερούνε
και άλλο ’κι κελαηδούν
Πονούν και φτουλίουνταν,
σα δά̤κρα̤ φουρκίουνταν