Ο Μητίκας τη Κέλβερα

Ο Μητίκας τη Κέλβερα
εχάθεν [πουλί μ’] σα ραχ̌ία
Θα πίν’ τα κρύα τα νερά,
θα σύρ’ [γιαβρί μ’] τη μοναχ̌ία

Ραχ̌ία ντο σ̌υρίζετεν,
ποτάμα̤ [γιαβρί μ’/ρίζα μ’] ντο βοάτε
Θα κλώσ̌κεται ο Μητίκας
και -ν- απ’ εσάς [πουλί μ’/γιαβρί μ’] φογάται

Ση Κιζαρίων το ποτάμ’
πώς έφτασεν [πουλί μ’] η χάρη σ’;
Εσέν πώς θα εφούρκιζεν
τη Γερμανού ο Χάρης!
Εσέν πώς θα εφούρκιζεν
ο παλαλόν ο Χάρης!

Τα κορτσόπα ’σέν αγαπούν,
Μητίκα μ’, [ρίζα μ’] μη φογάσαι
Στεφάνια ατά θα θέκ’νε σε
σον τόπον [πουλί μ’] ντο κοιμάσαι
Τσ̌ιτσ̌άκια και αρώματα
σον τόπον [πουλί μ’/γιαβρί μ’] ντο κοιμάσαι