Τ’ εμόν η σεβντά

Αγαπώ έναν κορτσόπον
είκοσι χρονών
Με τ’ έμορφον το πιτσ̌ίμ’ν ατ’ς,
να ποδεδίζω την ψ̌ην ατ’ς,
εμέν παλαλών’

Τ’ εμόν η σεβντά 
’ίνεται καλά
απέσ’ σ’ εγκαλόπον ατ’ς 
με τα παλαλά

Όντες πορπατεί ση στράταν
κλώσκουνταν τερούν
Έν’ άμον αγγελουδόπον,
τη σεβντάς ι-μ’ το πουλόπον,
κι όλι͜α ’θε γελούν

Τ’ εμόν η σεβντά 
’ίνεται καλά
απέσ’ σ’ εγκαλόπον ατ’ς 
με τα παλαλά

Τη σεβντά απέσ’ ι-μ’ ντ’ έχω
εγώ για τ’ ατέν
Ους ν’ ασπρύν’νε τα μαλλία μ’
και να γερά η καρδία μ’
άλλο ’κι δι͜αβαίν’

Τ’ εμόν η σεβντά 
’ίνεται καλά
απέσ’ σ’ εγκαλόπον ατ’ς 
με τα παλαλά