Αχ! πατέρα

Αχ! πατέρα, αχ! πατέρα,
ήλε μου, αητέ κι αγέρα,
εβασίλεψες κι εσβήες,
επιδέβες μας κι επήες
’Κ’ είπες μας, πατέρα, πώς,
πώς θα ζούμε δίχως φως
Αχ! αχ! αχ!
’Κ’ είπες μας, πατέρα, πώς,
πώς θα ζούμε δίχως φως

Κάθουμες, χρυσέ πατέρα,
τα γιαβρία σ’ και η χ̌έρα
με τ’ ομμάτα̤ δακρωμένα,
λέμε για τα περασμένα
Πώς εχάθεν η χαρά
κι εύρε μας η συμφορά
Αχ! αχ! αχ!
Πώς εχάθεν η χαρά
κι εύρε μας η συμφορά

Εκρεμίεν η φωλέα σ’
ας σα τέσσερα μερέας
Και τα παιδία σ’ ερρούξαν
«πατέρα, πατέρα!» εκούξαν
Αέτσ’ έτονε γραφτόν
τ’ οσπίτ’ ν’ αφήντς ορφανόν
Αχ! αχ! αχ!
Αέτσ’ έτονε γραφτόν
τ’ οσπίτ’ ν’ αφήντς ορφανόν