Ση Αλβανίας τα ραχ̌ι͜ά

Ση Αλβανίας τα ραχ̌ι͜ά [γιαρ, γιαρ...]
σο μαύρον το σαράντα
εχάσα το μικρόν τ’ αρνί μ’
κι αραεύ’ ατο πάντα 

Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί
εποίκαν συμμαχία
Εντούναν και εσκότωναν
Ελληνικά παιδία

Ν’ αηλί, ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί!
Ας έξερα π’ εσκότωσαν
τ’ εμόν το παιδίν
Κι επέγ̆’να σο ταφόπον ατ’
κι έφτεινα έναν κερίν

Ση Αλβανίας τα ραχ̌ι͜ά [γιαρ, γιαρ...]
χορτάρ’ να μη φυτρώνει
και το νερόν ντο τρέχ̌’ εκεί
να έν’ πάντα θολόν -ι

Για το κακόν ντ’ εποίκανε
ατά σ’ εμόν το γιον -ι
Σ’ έρημα τα κλαδόπα τουν
να μη λαλεί αηδόνι

Ν’ αηλί, ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί!
Ας έξερα π’ εσκότωσαν
τ’ εμόν το παιδίν
Κι επέγ̆’να σο ταφόπον ατ’
κι έφτεινα έναν κερίν

Όλ’ οι μανάδες τη κοσμί’ [γιαρ, γιαρ...]
που έχασαν παιδία
Ας έρ’τανε σ’ Αρσένιον¹
δίγ’ ατ’ς παρηγορίαν

Γιατί τ’ εμόν το μοναχόν
επέμ’νε σα ραχ̌ία
Και σ’ άγρι͜α τα γιαζία
σο τσ̌όλ’ την Αλβανία

Ν’ αηλί, ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί!
Ας έξερα π’ εσκότωσαν
τ’ εμόν το παιδίν
Κι επέγ̆’να σο ταφόπον ατ’
κι έφτεινα έναν κερίν