Ο πεκιάρτς

Πεκιάρτς θ’ απομένω εγώ,
κορτσόπα να κυνηγώ
Κι ας λένε με «εγέρασες,
τα σαράντα επέρασες!»

Ατός που σαρανταρίζ’
κι άλλο καλλίον ν’ αντρίζ’
Τα παράδες τογραεύ’,
λάσ̌κεται κι όλο χαρτσεύ’

Τοι χ̌εράδες αγαπώ,
πάω και παρηγορώ
Χ̌έρα μ’, τέρεν τη ζωή σ’,
αδά ’κι απομέν’ κανείς

Παντρεμέν’, τυρα̤ννιμέν’,
σ’ οσπίτ’ εσουν κλειδωμέν’
Εγώ πετώ άμον πουλίν
από κλαδίν σε κλαδίν

Γλέντα, κόσμε, τη ζωή σ’
και πολλά να μη νουνί͜εις
πριν την ώρα σ’ μη γεράς
για να φεύ’ς με τη σειρά σ’