Ο χαλατσ̌ής

Σα χωρία χαλατσ̌ής,
θεία μ’, δος μα την κουτσ̌ή σ’
Μανωμένον το κατσί μ’,
άλλα καθαρόν η ψ̌η μ’

Την ημέραν χαλατσ̌ής
και τη νύχταν λυριτσ̌ής
Τραγωδώ για τη σεβντάν
ντ’ έκαψεν με σο μαχάν’

Μάστορας άμον εμέν
σον Πόντον κανένας ’κ’ έν’
Για να χτίζω το ζινίχ̌’
στείλον α’ με την κουτσ̌ή σ’

Λένε σε και -ν- οι γειτόν’
«Τσ̌άπαν όλα̤ σ’ χαλαγιών’!
Τα μανέας ατ’ αν πλύν’
έμορφον έν’ το παιδίν»

Θεία μ’, ατόσον καιρόν
λες «θα ’φτάγω σε γαμπρόν»
Αν ’κι δί’ς με τη κουτσ̌ή σ’
φέρεν ατά ντο χρωστείς