Σου Πόντου τα Κολχίδας

Σίτα̤ κάθουμαι νουνίζω
και το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω
Ας ση παλαιών τα λόγια
σο καρδόπο μ’ έχω πόνια

Σου Πόντου και τα Κολχίδας
εγράφταν μαύρα σελίδας
Άλλ’ απέσ’ σ’ αιχμαλωσίας,
άλλ’ σ’ αγχόνας τ’ Αμάσειας,
άλλ’ ημ’σοί σα εξορίας
’ποθάν’ναν ας σα κακουχίας

Όσα κι αν δι͜αβαίν’νε χρόνια
’κι ανασπάλκουνταν τα πόνια
’Κι ανασπάλκουνταν τα πόνια
ασ’ εκείν’ τ’ άσ̌κεμα χρόνια

Σου Πόντου και τα Κολχίδας
εγράφταν μαύρα σελίδας
Άλλ’ απέσ’ σ’ αιχμαλωσίας,
άλλ’ σ’ αγχόνας τ’ Αμάσειας,
άλλ’ ημ’σοί σα εξορίας
’ποθάν’ναν ας σα κακουχίας

Οι νέοι έπρεπ’ να μαθάν’νε
και καμίαν μ’ ανασπάλ’νε
Την ιστορία μουν ας ’ξέρ’νε
κι άλλο κακόν να μη παθάν’νε

Σου Πόντου και τα Κολχίδας
εγράφταν μαύρα σελίδας
Άλλ’ απέσ’ σ’ αιχμαλωσίας,
άλλ’ σ’ αγχόνας τ’ Αμάσειας,
άλλ’ ημ’σοί σα εξορίας
’ποθάν’ναν ας σα κακουχίας