«Μάνα» λέω και δακρύζω

«Μάνα» λέω και δακρύζω
και τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω
Και το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω,
σην καρδία μ’ εγώ τσ̌ίζω

Βάρος σην καρδία μ’ έχω
και λέγω «άλλο ’κι αντέχω»
Εγάπ’ μάνας εγώ ’κ’ έχω
και σ’ ομμάτα̤ μ’ δά̤κρα̤ έχω

Μάνα, εμέν εσύ ντ’ εποίν’νες;
ν’ αποθάν’να εμέν να εφήν’νες
Σον κόσμον εμέν ντό έγκες;
την εγάπ’ εμέν ’κ’ εδέκες

Σουμά σ’ θέλω εγώ να είμαι,
να χάρουμαι εγώ σο γιάνι σ’
Να δί’ς εμέν την εγάπη σ’
προτού εσύ ν’ αποθάνεις

Σ’ όλα̤ τ’ άλλα τα παιδία σ’
πρόσφερες την βοηθεία σ’
Σ’ εμέν καικά ’κ’ επορείς,
λες κι εγώ ’κ’ είμαι παιδί σ’!

Λες κι εγώ ’κ’ είμαι παιδί σ’!
πάντα εμέναν ξεχωρί͜εις
Και -ν- εμέν πάντα κλαινί͜εις
γιατί εμέν ’κι πονείς