Ο ήλιον πάει ση μάναν ατ’

Ο ήλιον πάει ση μάναν ατ’
μαυρομελανιασμένος
Φέρει και τραπεζώνει͜ ατον
γάλαν με παξιμάδιν
κι ο πρόσωπος ατ’ ’κι γελά
κι απολογιάν ’κ’ εδώκεν

-Ντό έπαθες, νε γιόκα μου
κι εμαυρομελανιάστες;
Να μή με τ’ άστρα μάλωσες;
Να μή με το φεγγάρι;
Να μή με τον Αβιδι͜ανόν
κανέναν λόγον είπες;

-Μηδέ με τ’ άστρα μάλωσα,
μηδέ με το φεγγάρι
Μηδέ με τον Αβιδι͜ανόν
κανέναν λόγον είπα
Αηλί ντο είδαν τ’ ομμάτι͜α μ’
τ’ οσημερ’νόν τη μέραν!

Αντίς αρνιά, σφάζουν παιδιά
κι αντίς πρόατα, μάνες
Κι αντίς κριάρι͜α τ’ άκλερα,
σπάζ’νε τα παλληκάρι͜α
Έναν παιδίν θα έσπαζαν
κι η μάνα ’θε άλλο ’κ’ είχ̌εν

-Δίγω σας δέκα άλογα
και δεκαοχτώ μουλάρι͜α
Δίγω σας χ̌ίλι͜α φούλιρα
ατόναν μη καλείτεν

Παίρ’νε τα δέκα άλογα
τα δεκαοχτώ μουλάρι͜α
Παίρ’νε τα χ̌ίλι͜α φούλιρα
και σπάζ’νε και ατόναν