Σεβταλού

Η σεβντά σ’ και η ζαντία σ’,
άψιμον σο ψ̌όπο μ’ έν’
Η καρδία μ’ π’ αγαπά σε
το χωράφι σ’ ’κ’ έν’

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έρθεσαι για έναν βράδον
και ξαν χάνω σε

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έναν βράδον αγαπάς με,
φεύ’ς και χάνω σε

Κλαίει η ψ̌η μ’ και θέλ’ -τ- σε, γιάβρι μ’,
και τα χ̌είλι͜α μ’ λέγ’νε σε
Σ’κούσαι φεύ’ς ξαν ας σ’ οσπίτι μ’,
άλλο μ’ έρθεσαι

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έρθεσαι για έναν βράδον
και ξαν χάνω σε

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έναν βράδον αγαπάς με,
φεύ’ς και χάνω σε

Η σεβντά σ’ ατό θα τρώει με
όσον έμορφον κι αν έν’
Ενεγκάστεν η καρδία μ’,
ρίζα μ’, ν’ αναμέν’

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έρθεσαι για έναν βράδον
και ξαν χάνω σε

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έναν βράδον αγαπάς με,
φεύ’ς και χάνω σε

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έρθεσαι για έναν βράδον
και ξαν χάνω σε

Σεβνταλού, θέλτς να ζαντύντς με,
ν’ ανασπάλω σε ’κι αφήντς με
Έναν βράδον αγαπάς με,
φεύ’ς και χάνω σε