Σο παραθύρι σ’ έβγα τέρε με

Σο παραθύρι σ’ να ελέπω σε,
γιαβρόπο μ’, αναμένω
Πώς επορείς νεβή͜εις το φως και κείσαι κα’
κι αφήντς με πονεμένον;

Λέω να σ’κούμαι φεύω απ’ αδά,
πουλόπο μ’, ας ση γειτονία σ’
Γιατί εγώ εσέν πολλά εγάπεσα
και ’κ’ έ͜εις με σην καρδία σ’

Σο παραθύρι σ’ έβγα τέρε με
απόψ’ να χ̌αιρετώ σε
Αν η καρδία σ’ άλλον θέλ’, πουλί μ’, εγώ
κακίαν ’κι κρατώ σε