Αφιέρωμα στην μνήμη του αξέχαστου Γ. Φουντουκίδη

Τρανόν κακόν εύρεν εμάς,
«Θεού δουλείας» λένε
Αΐκα που ’κ’ επέρασεν
πόσον πονείς ’κ’ εξέρ’νε

Κλάψτεν, παιδία, με την ψ̌ην,
κλάψτεν το παλληκάρι
Εφέκεν γαρήν και μωρά,
εχπάστεν πάει σον Άδην

Ν’ αηλί εκείνεν τη μάναν,
ν’ αηλί εκείν’ τον κύρ’ν ατ’
Ν’ αηλί κι εκείν’ την καρήν ατ’
που τρανύν’ τα παιδία τ’

Τιδέν να ’φτάω ’κ’ επορώ,
ντό να λέω ’κ’ εξέρω
Το τέρτι μ’ σύρω μαναχόν,
ωφλαεύω και κλαίω

Το Βολοβότ¹ ερημώθεν,
τα δρόμι͜α μουν εκόπαν
Πού είν’ εκείν’ τα παρέας
ντο εποίν’ναμε πρώτα;

Τ’ ομμάτι͜α μ’ ’πάν’ σον ουρανόν,
η γούλα μ’ εγομώθεν
Νέικα παιδία άλλο μη παίρτς,
Θεέ μ’, παρακαλώ σε