’Κ’ έπρεπε να πιστεύω

Η χαρά μ’ εχάθεν
κι άμον παλαλός γυρίζω
[μανίτσα μ’, όι, όι...]
Σην φωτίαν καίγουμαι
και πώς να ταγιανίζω;
[μανίτσα μ’, όι, όι...]

Τα παράπονα μ’ σίναν να λέω ’κ’ εξέρω
[μανίτσα μ’, όι, όι...]
Ποίον στράταν να παίρω ’κ’ εξέρω
[μανίτσα μ’, όι, όι...]

♫

’Κ’ έπρεπε ξαν, ’κ’ έπρεπε,
’κ’ έπρεπε να πιστεύω
’Κ’ έπρεπε ξαν, ’κ’ έπρεπε
με τη ζωή μ’ να παίζω

’Κ’ έπρεπε να δελά̤γουμαι,
σ’ εσέν ομούτ’ να έχω
’Κ’ έπρεπε με τα χ̌ερόπα μ’
το ταφί μ’ να χταλεύω
’Κ’ έπρεπε με τη φωτίαν
εγώ, πουλί μ’, να παίζω

’Κ’ έπρεπε να πιστεύω... να πιστεύω

’Κ’ έπρεπε ξαν, ’κ’ έπρεπε,
«εύρα αγάπ’» να λέγω
’Κ’ έπρεπε ξαν, ’κ’ έπρεπε,
«εύρα χαράν» να λέγω

’Κ’ έπρεπε με τα κύματα
ατώρα να παλεύω
’Κ’ έπρεπε με τα κύματα
ατώρα να παλεύω
και ση καρδά̤ς ι-μ’ το δεντρίν
νερόπον ν’ αραεύω

’Κ’ έπρεπε να πιστεύω...να πιστεύω