Ανάθεμα τοι μαραγκούς/Χριστέ μ’ όλια καλά ’ποίκες

Ανάθεμα τοι μαραγκούς
που χτίζ’νε τα καράβι͜α
Ξενιτεύ’νε οι νιόπαντροι
και κλαίγ’νε τα νυφάδι͜α

Μαρτί’ κινούν τα κάτεργα
κι Απριλί’ τα καράβι͜α
Τ’ έρημον τον Καλομηνάν
κινούν τα παλληκάρι͜α

Κινά τη μάνα μ’ ο γαμπρόν,
ο γιον τη πεθεράς ι-μ’
-Ξένε μ’, θα πας σην ξενιτει͜άν,
πόσα χρόνι͜α θα ’φτάς -ι;

-Δύο να στέκω είν’ πολλά
κι ολίγον έναν μόνον
Εγάπ’, ας σο χατίρι σου
θα στέκω ενάμ’σ’ χρόνον

Χριστέ μ’, όλια καλά ’ποίκες
’κ’ εποίκες τρία κι άλλα
’ποίκες τον ουρανόν ψηλά
’κ’ εφτάν’ εκεί η σκάλα

’Ποίκες την θάλασσαν πλατύν
και γεφύρι͜α ’κι στέκ’νε
’ποίκες την ξενιτει͜άν μακρά
λαλι͜άν νέ πάει, νέ έρ’ται