Τ’ ατωριζ’νά τα κορτσόπα

Τ’ ατωριζ’νά τα κορτσόπα
χωρίς λύραν χορεύ’νε
Τ’ άλλα εξέβανε ’ς σο νου μ’,
τ’ άλλ’ από ’φκά σωρεύ’νε
Τ’ άλλα μετ’ εμέν τον καρίπ’
λέγ’νε και μασχαρεύ’νε

Τ’ ατωριζ’νά τα κορτσόπα
τη μάνα ’κ’ ερωτούνε
Παίρ’νε τον νουσ̌αλούν ατουν
και πάγ’νε πορπατούνε
Όντες ελέπ’νε τον γιοσμά
να στέκ’νε ’κ’ επορούνε

Τα κορτσόπα, τα κορτσόπα,
τα νύχτας τριγυρίζ’νε
Στολίουνταν, σ̌κεπάουνταν
τ’ αγούρτς να βασανίζ’νε
Θέλ’νε ελεύθερα να ζουν,
βαθέα ’κι νουνίζ’νε