Όντες ελέπω σε, πονώ

Όντες ελέπω σε πονώ,
όντες ’κ’ έχω σε -ν- κλαίω
[Ντό να ’ίνουμαι -ν;]
Εσύ θα παλαλώντς εμέν,
’κ’ εξέρω ντο να λέω
[Έλα, λέγω σε -ν!/Να λελεύω σε -ν!]

Και το καλόν το όραμα μ’
εσύ καταπατείς α’
[Ντό να ’ίνουμαι -ν;]
Εποίκες, γιάβρι μ’, τη ζωή μ’
μαύρον σκοτία πίσσαν
[Έλα, λέγω σε -ν!/Να λελεύω σε -ν!]

Ατώρα εγώ εγροίκ’σα ’το
εμέν ντο τυραννί͜εις με
[Ντό να ’ίνουμαι -ν;]
Εξέρω εγώ ντο χ̌αίρεσαι
εμέν όνταν κλαινί͜εις με
[Έλα, λέγω σε -ν!/Να λελεύω σε -ν!]

Ατόσα χρόνα̤ η σεβντά μ’
για τ’ εσέν πάει χαμένον
[Ντό να ’ίνουμαι -ν;]
Έχω την καρδά̤ μ’ κατενόν
και το κατσί μ’ πλυμένον
[Έλα, λέγω σε -ν!/Να λελεύω σε -ν!]

Τάκη Ιωαννίδη, με την κεμεντζ̌έ σ’!