Θα υπάντρευεν

Αέτσ’ όντες θα υπάντρευεν
ας έτον σου κυρού ατ’ς
Εντρέπεται και κρύφτ’ α̤το
το καπαγιέτ’ τ’ αντρού ατ’ς

Ας λέγω σας γειτονάδες
τον άντραν τηνάν είχα
Τ’ αμπάρι͜α μ’ ους τα γόνατα μ’
κι εγώ να έτρωγα ’κ’ είχα

Αέτσ’ όντες ελέπω σε,
ζάνταινα, παλαλέσσα
Θαρρώ -ν- είκοσ’ χρονών είμαι
κι εσύ κι άλλο μικρέσσα

Εσέναν π’ εζωγράφιζεν
’κ’ είχ̌εν άλλο δουλείαν
Πώς ’κ’ εποίκεν να σ̌ασ̌ουρεύ’
και το κοντύλ’ν ατ’ μίαν;

Άλλο, πουλί μ’, ’κι τραγωδώ
σ’ εσόν τη γειτονίαν
Εβγαίν’νε οξ̌ουκά οι ’σπιτι͜ανοί σ’
κι ευτάγ’νε φασαρία