Η μάνα χαροκαμέντσα

Ν’ αηλί τη μάναν όντες χάν’
από νωρίς παιδία
Τ’ εκεινές καίεται η ψ̌η
ντο κείνταν σα ταφία

Η μάνα χαροκαμέντσα
και -ν- ελύεν η καημέντσα
Ας σον πόνον τη παιδί’ ατ’ς
πάντα μαύρον η καρδία τ’ς

Για τ’ ατέν μέραν ’κι νυχτών’
και νύχταν ’κι μερούται
Το δάκρεν ’κχ̌ύν’ α̤το πικρόν
και θέλ’ να φαρμακούται

Η μάνα χαροκαμέντσα
και -ν- ελύεν η καημέντσα
Ας σον πόνον τη παιδί’ ατ’ς
πάντα μαύρον η καρδία τ’ς

Νέα έτον, εγέρασεν,
είν’ τα μαλλία τ’ς χ̌ι͜όνι͜α
Η καρδι͜ά τ’ς έντονε κουβάρ’,
θα τρώγ’ν’ ατεν τα πόνι͜α

Η μάνα χαροκαμέντσα
και -ν- ελύεν η καημέντσα
Ας σον πόνον τη παιδί’ ατ’ς
πάντα μαύρον η καρδία τ’ς