Αχ βρε, παρά

Όσον ντο ’κ’ έ͜εις την παράν
κανείς ’κι καλατσ̌εύ’ σε
Κι οι συγγενείς κι οι φίλ’ εσουν
κανείς ’κι θέλ’ να ελέπ’ σε

Αχ! βρε παρά, αχ! βρε παρά,
εχθρόν ευτάς το φίλον
Αξίαν ’κ’ έεις, μονάχα
να σύρ’νε σε σο σ̌κύλον

Κι αν έν’ η τσ̌έπη σ’ εύκαιρον
κανείς ’κι λογαρι͜άει σε
Έναν χαΐρ’, έναν καλόν
κανείς ’κι θέλ’ να ευτάει σε

Αχ! βρε παρά, αχ! βρε παρά,
εχθρόν ευτάς το φίλον
Αξίαν ’κ’ έεις, μονάχα
να σύρ’νε σε σο σ̌κύλον

Όσον σα χ̌έρι͜α σ’ έν’ παρά
’ίνεσαι βασιλέας
Στέκ’νε και χ̌αιρετούνε σε
σα δρόμι͜α, σα παρέας

Αχ! βρε παρά, αχ! βρε παρά,
εχθρόν ευτάς το φίλον
Αξίαν ’κ’ έεις, μονάχα
να σύρ’νε σε σο σ̌κύλον